Met het bekende ‘woeii’ sirenegeluid dat we allemaal kennen uit Amerikaanse films en series, draaide de politiewagen de kade van de jachthaven in Miami op en kwam tot stilstand bij het zeiljacht waar wij op het achterdek net aan ons eerste Miller biertje nipten.

Een waterpistooltje waarmee je ketchup op je pizza kunt spuiten. Een hanglamp van prikkeldraad. Een koelplateau voor als je laptop gloeiendheet is geworden van het internetten. Een dinosaurusje dat met agressief snappende kaken op iedereen afrent die de ruimte betreedt.

Dit is het verhaal ‘Mayo’ uit het boek ‘Alles in Wonderland’, het debuut van Karin de Groot. Haar zelfspot en verfrissende blik op dagelijkse belevenissen, waarmee ze 'de Liefste' af en toe tot wanhoop brengt, afgewisseld met vertederende uitspraken van haar dementerende moeder, maken deze verhalen tot een humoristisch en soms ontroerend boek.

Hij is jong, een tiener nog. Langzaam en verbaasd om zich heen kijkend loopt hij de kristallen trap op. Bij een van de serafijnen, die in een rij langs het pad staan dat naar de oude man leidt, stopt hij en staart haar met open mond aan. De engel glimlacht hem hemels toe, strijkt liefkozend met de tip van een van haar schitterende witte vleugels over zijn wang en geeft hem dan een bemoedigend duwtje in de richting van de oude man.

1991, Rotterdam. Ik ging nietsvermoedend op bezoek bij mijn beste vriend. Het duurde lang voordat de deur openging. Sleutels rinkelden, sloten knarsten, en plotseling zwaaide de deur open en werd ik naar binnen getrokken. Ik kon niet anders dan hard lachen. Hij had een lange bruinleren jas aan, zo´n Duitse Überzieher tot over de knieën, die ik herkende van vroeger, toen hij op zijn Puch Skyhunter de stad onveilig maakte. Hij droeg een brommerhelm en een veiligheidsbril en in zijn rechterhand hield hij een handzaag omhoog geheven. Toen ik uitgelachen was, vertelde hij zijn verhaal. 

Ik rij over de E263 van Tallinn naar Tartu, de tweede stad van Estland. 
Mijn vriendin belt. Of ik wel op tijd bij het huis van haar vriendin Marina, die eergisteren is getrouwd en die vanavond een feest geeft, ben. Ik zeg dat het pas twee uur is en dat ik nog maar ruim een uur hoef te rijden. Waar maakt Marina zich zorgen om, het feest begint toch pas om zeven uur? 

Boven het land waar ik een tijdlang woonde, wapperde dertig jaar geleden nog de rode vlag met gouden sikkel en hamer. Op zich een sterk logo. Net als de Nazi’s begrepen ook de Sovjets maar al te goed wat de propagandistische kracht van een uitgekiend ontwerp en van kunst op hoog niveau kan zijn. 
Ik bezocht regelmatig het KuMu (KunstMuseum) aan de rand van Estland’s hoofdstad Tallinn en ging vaak eerst naar de afdeling met propagandistische Sovjetkunst.

De distributie van de serie ‘Schoolmeisjes rapport’ (zie het verhaal ‘De verkeerde schoolmeisjes’) had mijn werkgever City Film geen windeieren gelegd. Om het verdiende geld te investeren werd door de directie besloten een Nederlandse speelfilm te produceren.

Het was rond 1981. Hoe Toon zijn vader zover had gekregen wisten ze niet. Diens pertinente weigering om de vrienden in zijn nieuwe auto naar een popfestival te brengen, was ontaard in een vader-zoon ruzie waar de ramen bol van stonden. Ze waren stilletjes afgedropen; dan maar met openbaar vervoer. Maar de volgende ochtend belde Toon door dat zijn vader de Skoda Rapid Coupé uit de garage had gereden en er een doekje overheen had gehaald. Als ze zich zouden gedragen, zou hij ze wegbrengen. 

‘Wát voor een druiper?’
Francien, vierentwintig jaar en tekstschrijver bij reclamebureau Kaminski & Kaminski, liet na die vraag haar onderkaak een centimeter zakken en keek met grote blauwe ogen haar teamgenoot en art director Alex aan.
‘Een winddruiper!’ herhaalde die triomfantelijk. Hij had Francien net verteld over het feestje van een populaire reclamefotograaf in een van de chique zalen van het Amstel Hotel waar hij de avond daarvoor was geweest.

Een jaar nadat ik ongewild Prins Bernhard zo teleurgesteld had (zie De Verkeerde Schoolmeisjes), werd ik bij mijn werkgever City Film opnieuw gevraagd voor een belangrijke opdracht. 
City bracht de Franse film ‘Les Pétroleuses’ uit, een zogenaamd komische western met in de hoofdrollen Brigitte Bardot en Claudia Cardinale. 

Op een vroege donderdagochtend wordt een grote witte feesttent opgezet in een parkje in Tallinn, de hoofdstad van Estland waar ik op dat moment woon. Het parkje bevindt zich schuin tegenover het appartementengebouw waar mijn Estse vriendin en ik wonen.