BB op de achterbank
Een jaar nadat ik ongewild Prins Bernhard zo teleurgesteld had (zie De Verkeerde Schoolmeisjes), werd ik bij mijn werkgever City Film opnieuw gevraagd voor een belangrijke opdracht.
City bracht de Franse film ‘Les Pétroleuses’ uit, een zogenaamd komische western met in de hoofdrollen Brigitte Bardot en Claudia Cardinale.
Foto: Emmevi Photo/National
Leo, mijn chef op de publiciteitsafdeling, had brutaal beide dames uitgenodigd voor de feestelijke Nederlandse première in het Amsterdamse City Theater en had tot ons aller verbazing van de filmproductiemaatschappij bericht gekregen dat Mademoiselle Bardot de invitatie had geaccepteerd.
Op onze driekoppige afdeling maakten we overuren. Er moesten vluchten worden geboekt, eersteklas natuurlijk, ik schreef persberichten, verzond uitnodigingen naar pers en relaties en ontwierp samen met onze drukkerij posters waarop de komst van de grote diva werd aangekondigd. In de bioscoop moesten hapjes en drankjes klaarstaan voor de receptie na de vertoning van de film, er moesten een filmploeg en fotograaf aanwezig zijn en er moest vervoer van en naar de luchthaven worden geregeld.
Leo en mijn collega Jan reden geen auto en zouden op de premièredag veel te druk zijn. De directeur van ons bedrijf zou het evenement vanuit de bioscoop coördineren. De keus voor chauffeur viel op mij. Tenslotte had ik de directieauto tijdens de vorige missie ook heel weten te houden.
Dus reed ik op de premièredag met op de achterbank directiesecretaresse Céline, een typisch parelkettingproduct van het semideftige Haagse opleidingsinstituut Schroevers, in de chique donkerbruine Mercedes 300 SEL naar Schiphol. De directeur had daar contacten op hoog niveau en ik zou onder begeleiding van een jeep van de Marechaussee met de wagen tot vlakbij het Air France vliegtuig mogen rijden, waaruit BB als eerste zou uitstappen.
Alles verliep volgens het draaiboek. De blauwe jeep stond klaar bij een poort en ik volgde de wagen.
Na enige tijd -sterren laten altijd op zich wachten- daalde Brigitte Bardot in al haar glorie de vliegtuigtrap af en werd door Céline met een enorme bos tulpen verwelkomd. Ik hield galant de achterdeur van de wagen open en beide dames stapten in.
De Marechaussee bleef met zwaailicht voor ons rijden op de snelweg en zo waren we binnen tien minuten op het Leidseplein.
Tijdens de rit keek ik een paar maal in de achteruitkijkspiegel naar de vrouw waar ik al sinds mijn jonge jaren verliefd op was. Zij converseerde, gezeten op de zachtleren achterbank, opgewekt met Céline in een schattig Engels-met-Frans-accentje.
In het echt was zij nog mooier dan op de officiële publiciteitsfoto’s, waarvan ik er op de zaak een paar had achterovergedrukt en die thuis boven mijn werktafel hingen.
Mijn vriendin had er met opgetrokken wenkbrauwen naar gekeken toen ik ze ophing. Toen ik zei dat die foto’s er ter inspiratie hingen omdat ik tenslotte persberichten en uitnodigingen moest schrijven, streek ze even door haar eveneens lange blonde haren, gaf me een knipoogje en zei alleen maar ‘Ja, ja…’
Voor het City Theater was de straat afgezet zodat ik de Mercedes direct voor de ingang van de bioscoop kon parkeren.
Jan kwam aangerend om de portieren voor de dames te openen, maar ik was sneller en opende als eerste de deur van Bardot.
Ze liet de bos tulpen op de achterbank liggen, pakte mijn uitgestoken hand vast en stapte elegant uit. Terwijl zij mijn hand weer losliet keek zij me glimlachend aan en zei, op die manier waarop alleen Franse dames dat kunnen zeggen, ‘Merci’.
Ik moest me aan de wagen vasthouden en mijn best doen om niet voor de camera’s van de vele persfotografen flauw te vallen.
Na de ontvangst in de foyer bekeek ik achterin de zaal zittend voor de zoveelste keer de film. In wezen was het een nietszeggend gevalletje waarin negentiende-eeuwse cowgirls BB en CC eerst een enorme hekel aan elkaar hebben en zelfs een bedroefend slecht geacteerde catfight uitvechten en dan, ja hoor je ziet het al een uur van tevoren aankomen, besties worden die het samen opnemen tegen Het Kwaad, te weten mannen die het op een oliebron hebben gemunt.
De filmrecensenten lieten er in de kranten van de volgende dag dan ook geen spaan van heel. Maar ze roemden wel vrijwel unaniem de schoonheid van Brigitte Bardot die niet alleen op foto’s en in films tot uiting kwam, maar ook gewoon op een grijze donderdagmiddag op het Leidseplein in Amsterdam.
Thuis bleven de foto’s nog jarenlang boven mijn werktafel hangen.