menu

De drankjes van Herman

Het is alweer achttien jaar geleden dat Nederlands grootste rock ’n’ roll-idool Herman Brood op 11 juli 2001 een einde aan zijn leven maakte door van het Hilton hotel in Amsterdam te springen. Het nieuws draaide in die dagen om Herman Brood. Ondergetekende, Herman Brood-fan sinds 1978 (zag zijn idool 120 maal optreden), was enkele dagen later bij de begrafenisplechtigheid in Paradiso. De zondagochtend voor Herman Broods begrafenis, die op 16 juli 2001 plaatsvond, werd ik uit mijn bed gebeld door mede Brood-fan Ed Goes. ‘Je staat op de lijst voor genodigden, voor de herdenkingsbijeenkomst van Herman Brood, in Paradiso morgen.’ Toen ik vroeg hoe ik daar op kwam, bleek dat Alex uit Breda, een huisvriend van de familie Brood, met Hermans vrouw Xandra besproken had wie er in Paradiso aanwezig moesten zijn. Zij vond het belangrijk dat er ook fans in de zaal aanwezig waren die Herman heel vaak hadden zien optreden. Dus na overleg met Ed kwam ik ook op die lijst van genodigden.


Door Marcel Mulhuyzen - www.myfavoritesong.nl

De drankjes van Herman Brood - Jongbelegen.nu

Foto: Paul Bergen


Bloemenzee

In alle vroegte gingen wij naar Amsterdam. Eerst naar het Hilton. Daar was het één bloemenzee. Er stond ook een piano. Daarna door naar Paradiso. Daar was het rond half één al een drukte van belang vol afzettingen en een zwaar bezette security. Voor mensen zonder uitnodiging was er geen kans om binnen te komen. Vele bekenden liepen langs. Majoor Bosshardt (van het Leger des Heils) kwam in haar Fiat Panda aangereden, stopte voor de deur van Paradiso, liet haar auto staan en stapte uit. Geen auto, tram of zelfs Hells Angels op hun motor konden er meer langs. Gelukkig werd het vehikel later weggehaald anders had zelfs de lijkwagen Paradiso niet kunnen bereiken. Bij de voor- en de zijingang bleek men van een lijst genodigden niets af te weten en begon de paniek bij ons toe te slaan. De lijst zat nog in de handtas van Manuela Kemp. Na enig overleg riep iemand: ‘De genodigden mogen binnenkomen.’ Dit was niet tegen dovemansoren geroepen. Als een speer renden wij de trappen bij de ingang op en even later waren wij binnen. We wachtten geduldig op wat komen zou.

Zwartglimmende kist
Toen we de zaal inkwamen, zagen we achter het podium een prachtig levensgroot portret van Herman in betere tijden, afkomstig van fotograaf Anton Corbijn. ‘De drankjes zijn van Herman’, zei de barman toen we wilden betalen. Even later betraden de roadies van Herman Brood & his Wild Romance Paradiso in werkkleding. Zij droegen de zwartglimmende kist. De rest van de middag ging als een film voorbij. Toen wij later beneden stonden, waren wij omringd door BN-ers. Voor mij stond Richard Jansen (ex-Fatal Flowers) met zijn toenmalige vriendin Ellen ten Damme, achter mij Willibrord Frequen (samen met de doodgraver de enige twee in pak), daarachter stond Barry Hay en rechts naast mij bevond zich cabaretier Hans Teeuwen. Hij liet zijn glas vallen, dat op mijn schoen stuiterde. ‘Daar sprong hij weer’, grapte hij. 

De drankjes van Herman Brood - Jongbelegen.nu

Foto: Paul Bergen


Wild Romance
Het werd een memorabele middag. De plechtigheid werd geopend door Hermans manager Koos van Dijk (de enige die in zo’n kort tijdsbestek zoiets groots kan organiseren). Nadat er drie nummers gedraaid werden die Hermans dochters uitgekozen hadden, kwam de Wild Romance op het podium. Drummer Guzz Genser zong ‘Many Rivers to Cross’. Dat was overigens een vreemde gewaarwording, links op de plaats van Hermans piano stond de doodskist en rechts zijn band. Hierna begeleidde de Wild Romance het duo André Hazes & Kaz Lux, dat de Ray Charles-klassieker ‘What ‘d I Say’ zong. Hans Dulfer speelde een heel gevoelig solostuk zonder band. Hierna kwam de Wild Romance weer met achtereenvolgens Bertus Borgers (hij speelde o.a. ‘Still Believe’), de Bombitas (‘Eternal Flame’), Peter Bootsman (New Adventures), die ‘Home’ van Iggy Pop ten gehore bracht) en ex-Wild Romance drummer Kees Meerman. Laatstgenoemde bespeelde voor de gelegenheid de akoestische gitaar tijdens ‘Champagne & Wine’. Ook Candy Dulfer gaf acte-de-présence. Hermans aangenomen dochter Brenda zong het gevoelige ‘Strong Enough’ (van Sheryl Crow). Tussendoor waren er toespraken van Jules Deelder, Hans Teeuwen en Bart Chabot, die overigens de conference van zijn leven gaf. Tot slot kwamen Hermans dochter Lola en (ex?) vrouw Xandra aan het woord, wat nogal aangrijpend was. Daarna was het ‘feest’ afgelopen. Het was een waardig afscheid. Dit had ik écht voor geen goud willen missen. Toen de zaal langzaam leegliep, wandelde ik naar het podium om de kist aan te raken. Ik condoleerde gitarist David Hollestelle en liep richting de uitgang. Daar zag ik Anton Corbijn zijn zelfgemaakte portret van Herman fotograferen. Een paar meter verder stond tegelijkertijd weer een andere fotograaf zijn grote voorbeeld op de gevoelige plaat te zetten. We konden nog niet naar buiten, want duizenden mensen versperden de ingang. Op het moment dat de kist naar buiten gedragen werd, scandeerde men: ‘Herman bedankt, Herman bedankt.’ Na al die gratis drank in Paradiso, waren wij wel aan een goede maaltijd toe. We besloten bij het Hollands eethuisje ‘De Blauwe Hollander’ te dineren. Dat was in mijn ogen een mooie afsluiter, aangezien ik bij de meeste Paradiso-concerten vooraf in dit etablissement ging eten. Hierna gingen wij nogmaals naar het Hilton, tekenden daar het condoleanceregister en sjokten naar Herman Broods huis (op twee minuten loopafstand). Hierna vertrok iedereen weer naar huis.

Einde van een tijdperk
Het was voor mij het einde van een tijdperk. Nooit zal ik meer een concert van Herman Brood & his Wild Romance zien. Wat overblijft zijn schitterende herinneringen en mijn grote verzameling, waar ik nog steeds niet mee klaar ben. Ik blijf ontbrekende platen verzamelen, ook al worden dat er steeds minder. Tijdens het beluisteren van die opnames zie ik steeds weer dat beeld van die man met die vetkuif, in dat nette pak, die in een moordend tempo in een donkere, rokerige zaal zijn piano beroert. Maar…zoals hij ooit op de B-kant van de single ‘Hot Shot’ bezong: ‘Old Memories Don’t Pay My Liquor Bill.’

december 2019
Marcel 'Bizarro' Mulhuyzen
Marcel is een muziekfreak in hart en nieren en een wandelende muziekencyclopedie. Hij is ook de auteur van het boek ‘2012 Popquizvragen’ en schrijver, hoofdredacteur van de website www.myfavoritesong.nl

Goed stuk

Deel dit artikel: