De Britten komen! De Britse Invasie uit de jaren ‘60
De Britse Invasie was een cultureel fenomeen in het midden van de jaren '60, toen rock- en popmuziek uit het Verenigd Koninkrijk en andere uitingen van de Britse cultuur populair werden in de Verenigde Staten en van belang waren voor de opkomende tegencultuur aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Pop- en rockgroepen zoals de Beatles, de Rolling Stones, de Who, de Kinks, de Dave Clark Five, Herman's Hermits, The Swinging Blue Jeans, de Zombies en de Animals stonden in de voorste rijen van de invasie.
Weinig succes in Amerika
Terwijl Amerikaanse acts populair waren in het Verenigd Koninkrijk, waren er vóór 1964 maar weinig Britse muzikanten die succes hadden geboekt in Amerika. Cliff Richard, de bestverkochte Britse act in het Verenigd Koninkrijk, had in 1959 slechts één Top 40 hit in de V.S. met ‘Living Doll’. Uitzonderingen op deze trend waren de Amerikaanse nummer 1-hits ‘Auf Wiederseh’n, Sweetheart’ van Vera Lynn in 1952, ‘He's Got the Whole World in His Hands’ van Laurie London in 1959 en het instrumentele ‘Telstar’ van de Tornado's in 1962.
‘Beatles go home!’
In oktober 1963 verschenen in Amerika de eerste krantenartikelen over de ophef in Engeland rond de Beatles. Het optreden van de Beatles in november met de koningin-moeder op de eerste rij wekte de belangstelling voor de groep van de muziekindustrie en de media. Een aantal grote Amerikaanse kranten en twee netwerk-avondprogramma’s op de televisie zonden berichten uit over het fenomeen dat bekend werd als Beatlemania. Eind december bracht Capitol Records het nummer ‘I want to hold your hand’ uit, drie weken eerder uit dan gepland. De release van de plaat in een periode waarin tieners vrij waren hielp Beatlemania te verspreiden in de VS. Op 29 december schreef de krant The Baltimore Sun, dat de afwijzende visie van de meeste volwassenen weerspiegelde, ‘Amerika kan maar beter nadenken over hoe het met deze invasie om moet gaan. Een ingehouden 'Beatles go home!' zou wel eens de juiste reactie kunnen zijn’. Life Magazine schreef: ‘In 1776 verloren de Engelse hun kolonie. Nu pakken de Beatles de kolonie terug’.
Don't mention the war
De muziekstijl van Britse artiesten, zoals de Beatles, was beïnvloed door eerdere Amerikaanse rock 'n' roll, een genre dat ten tijde van de invasie al enige populariteit en aantrekkingskracht had verloren. Maar een handjevol blanke Britse artiesten, met name de Rolling Stones en The Animals, zouden het muzikale genre, dat geworteld is in de blues, het ritme en de zwarte cultuur, nieuw leven inblazen. Zulke bands werden door Amerikaanse ouders vaak gezien als opstandig en ongezond in tegenstelling tot oudervriendelijke popgroepen, zoals de Beatles. The Rolling Stones zouden de grootste band worden, naast de Beatles, die de Britse Invasie voortbracht met acht keer in de Hot 100. Dat het er in Amerika heel anders aan toe ging dan dat de artiesten in het Verenigd Koninkrijk gewend waren vertelde Eric Burdon van de Animals in een interview: ‘Ze huurden zelfs een choreograaf in om ons te laten zien wat we op het podium moesten doen. Het was belachelijk. En er werd ons verteld 'Als je in Amerika bent, nooit over de Vietnamoorlog praten! We hadden het gevoel dat we de mond werden gesnoerd’.
De minirok en andere Engelse import
Met de muziek kwamen er ook andere facetten uit de Engelse cultuur mee naar Amerika. De Beatles daagden met hun kenmerkende uniforme stijl de kledingstijl van de conventionele Amerikaanse mannen uit, net zoals hun muziek de eerdere conventies van de rock and roll uitdaagde. Kleding, zoals de minirok uit Swinging London van ontwerpers als Mary Quant en gedragen door jonge supermodellen Twiggy, Jean Shrimpton en anderen werd ook in Amerika populair. Ook al bleven lang bestaande stijlen populair, toch begonnen Amerikaanse tieners en jongvolwassenen zich hipper te kleden. Britse televisieseries zoals ‘Danger Man’ (in de VS omgedoopt tot ‘Secret Agent’), ‘The Saint’ en ‘The Avengers’ begonnen te verschijnen op Amerikaanse schermen en inspireerden een reeks in Amerika geproduceerde spionageprogramma's zoals ‘I Spy’, ‘The Man From U.N.C.L.E.’ en de parodieserie ‘Get Smart’. In 1966 was de spionageserie (zowel Brits als Amerikaans) uitgegroeid tot een favoriet format van Amerikaanse kijkers naast Westerns en landelijke sitcoms. Televisieprogramma's met unieke Amerikaanse muziekstijlen werden al snel geannuleerd en vervangen door Britse programma's als ‘Shindig!’ en ‘Hullabaloo’ die beter geschikt waren voor de nieuwe Britse hits.
Volgende golven
Een volgende golf van Britse artiesten kwam in het begin van de jaren ’80 toen Britse muziekvideo's in de Amerikaanse media verschenen. En in de jaren ’90 volgden kort de Spice Girls, Oasis en Robbie Williams. Hierna daalden Britse acts in populariteit gedurende de jaren '90. De meest recente golf kwam in het midden van de jaren 2000 toen Britse R&B en soul artiesten zoals Amy Winehouse, Joss Stone, Duffy, Natasha Bedingfield, Adele en Jessie J. grote successen hadden in de Amerikaanse hitlijsten, wat leidde tot een ‘Third British Invasion’ oftewel de ‘British Soul Invasion’.
Kijk hier naar het begin van het optreden van de Beatles in het Shea Stadium in New York