Portret: Louk Haffmans. Bijna een halve eeuw fan en vrijwilliger van het International Film Festival Rotterdam

Van 22 januari tot 2 februari wordt Rotterdam tijdens het International Film Festival Rotterdam (IFFR) weer overspoeld door filmliefhebbers uit alle hoeken van de wereld. 
Een van de vrijwilligers die helpt dit spektakel in goede banen te leiden is Louk Haffmans (1945). Hij was er al bij toen het festival in 1972 dankzij Huub Bals op bescheiden wijze van start ging onder de naam ‘Film International’. Vandaag de dag zet hij er zich, als 74-jarige, nog steeds met veel animo voor in. 
Wie is deze markante man, die ook dit jaar meewerkt aan het slagen van de 49ste editie van het IFFR? Jongbelegen sprak met Louk. 

Foto: Jeroen van der Meijden

JB: Hallo Louk. Hoe is het allemaal zo gekomen? 
Louk: Ik ben altijd dol op films geweest. De een gaat op wintersport, ik ga naar de film.  Toen het festival in 1972 begon, kon je met een passe-partout zo de deelnemende zalen binnenlopen. Bij de openingsfilm -‘The Postman’ van Marius Mehrjiu- zaten er in Calypso maar 17 bezoekers in de zaal, waaronder ik. Het hele festival trok toen nog maar zo’n 5.000 bezoekers. Dat kun je je nu niet meer voorstellen, nu zijn het er zo’n 300.000! 

JB: Wat fascineert jou zo aan films? 
Louk: Ik hou van reizen, maar daar zit natuurlijk een prijskaartje aan. Vanuit de bioscoopstoel reis ik de hele wereld over. Je komt op gevaarlijke plaatsen, maakt kennis met plekken waar je anders nooit zult komen, je ziet hoe het leven daar is. Natuurlijk lopen realiteit en fictie door elkaar, maar ik vind het interessant en ben benieuwd wat een land op het gebied van film biedt. Dat kan van alles zijn, van speelfilms tot en met documentaires. In al die jaren heb ik al heel veel landen bezocht, zonder ernaartoe te zijn geweest. Ik wil landen waar nu conflicten zijn, zoals bijvoorbeeld Syrië en Israël, zien maar ik wil er niet heen. Dus bezoek ik ze door naar films te kijken. Ik weet niet hoeveel films ik al heb gezien in al die tijd, maar dat is ook niet belangrijk, het gaat om de reis. 

JB: In welk land ben je nog niet geweest? 
Louk: Tja, in welk land niet? Nou ja, in zou nog weleens iets uit Bhutan, vlakbij Nepal, willen zien. Maar dat is een heel klein land en daar komen geloof ik niet zo veel films vandaan. Misschien kan de huidige directeur van het IFFR daar nog eens heen om iets moois te scouten. 

JB: Wat maakt het IFFR zo bijzonder volgens jou?
Louk: Dat heeft volgens mij te maken met de toegankelijkheid en de sfeer die om alles heen hangt. Er komen echte liefhebbers, cinefielen, filmfanaten. Mensen die zich graag willen onderdompelen in wat er komen gaat. Spontaan ontstaan er ontmoetingen met vreemde mensen maar er is dan altijd wel een klik, want bijna iedereen komt naar het festival omdat ze van films houden. En van het festival zelf natuurlijk!
De mensen die de films hebben gemaakt, de acteurs, producenten en regisseurs komen ook graag naar dit festival omdat er bij de vertoning van hun film normaal publiek in de zaal zit. Niet zoals op andere festivals, zoals bijvoorbeeld die van Cannes of Berlijn, waar alleen maar genodigden aanwezig zijn. 

JB: Hoe ben je als vrijwilliger bij het IFFR terechtgekomen?
Louk: Ik heb veel dingen gedaan in mijn leven. Begonnen als hulpje van de kok in een mannenziekenhuis, daarna in dat ziekenhuis jarenlang als verpleger gewerkt. Toen antiek inkopen in Frankrijk en hier verkopen. Tussendoor nog even in dienst geweest en uiteindelijk lang gewerkt in het maatschappelijk werk.
Toen ik op mijn zestigste ophield met werken, leek het me leuk om als vrijwilliger onderdeel uit te kunnen maken van het festival. Ik kwam bij de hoofdingang een van de chauffeurs van het festival tegen en sprak hem aan. Hij maakte mij zo enthousiast dat ik mij direct heb aangemeld. 

JB: En wat deed je dan? 
Louk: Veel autorijden. Niet alleen de gasten halen en brengen van de Schiphol en Rotterdam Airport, maar ook naar en van de hotels brengen en halen. Of naar België om een ballon op te halen die, aangekomen bij het festival, zo groot bleek dat hij helaas niet in de zaal paste. Videofilms halen bij het Mediapark en daarnaast facilitaire zaken die nodig zijn voor de ondersteuning van het festival.
Maar met autorijden ben ik na de editie van 2017 gestopt. Dat werd toch wel te zwaar, vooral omdat je soms om vier ’s nachts op Schiphol moest staan omdat daar dan een gast aankwam. Nu let ik in de zalen op of alles goed gaat. En kijk dan natuurlijk tegelijkertijd naar de film. Twee vliegen in één klap, haha! 

JB: Heb je een favoriete film? 
Louk: Ik hou erg van The Lord of The Ring films, de films van Alfred Hitchkock, maar net zo goed ook van de James Bond films. Ik heb thuis zo’n 900 films op DVD die ik af en toe bekijk als ik niet in de bioscoop zit.  

JB: En een filmgenre? 
Louk: Italiaanse films vind ik mooi, maar wel vaak melodramatisch. Spaanse films hou ik van, Franse films zijn mooi maar daar hoef ik er niet te veel van te zien. 
En, zoals ik al zei, ik kijk niet alleen naar speelfilms, er zijn ook heel veel documentaires die de moeite van het bekijken meer dan waard zijn. 

JB: Heb je wel eens een beroemdheid in de auto gehad? 
Louk: Rutger Hauer. Een heel aardige man, maar niet erg spraakzaam. Hij kwam voor de première van een film waar hij in speelde, maar had lang gereisd en was moe. 

JB: Heb je nooit zelf iets in de film willen doen? 
Louk: Ik heb vroeger wel veel met zo’n 8-millimeter camera gefilmd, maar nooit professioneel. Wat nog wél een grote wens van me is: eens een rolletje in een film spelen. Dat lijkt me wel erg leuk. Dus als er iemand is die dit leest die…? 

JB: Nog een leuke anekdote als uitsmijter? 
Louk: Waar ik en mijn medepassagier ontzettend om moesten lachen was het volgende. Deze keer had ik een hele grote auto toegewezen gekregen om een VIP van het Marriott Hotel naar Schiphol te rijden. De knop van de chauffeursstoel waarmee je de stoel omhoog laat gaan was niet in orde, zodat ik maar net boven het stuur uitkwam. Maar ik ben niet voor één gat te vangen, dus ik pakte een opblaasbaar kussentje uit mijn tas en ging daarop zitten. De gast was een bekende van mij omdat ik hem al een vorige keer had mogen vervoeren. Wij raakten dan ook direct in een geanimeerd gesprek. Maar na een halfuurtje gereden te hebben, plofte het dopje uit mijn kussen, zodat ik langzaam naar beneden zakte. We moesten zo lachen dat ik genoodzaakt was om de auto aan de kant te zetten. Toen we op Schiphol aankwamen, zei mijn gast dat hij binnenkort een film zou maken over dit voorval. Met mij in de hoofdrol. Helaas is dát er nooit van gekomen!

Hier kun je verschillende trailers zien van films die op het IFFR 2020 worden vertoond: